รักห่างแค่กำแพงกั้น

     เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องสั้นที่มาแรงแซงกองดองของไรต์มากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ไม่มีปมอะไรมากมาย ตัวละครก็มีน้อยใช้สอยอย่างประหยัด ตั้งใจจะให้เป็นโรมานซ์ที่เน้นเล่าเรื่องของคนสองคน เป็นเหมือนรักต้องห้ามของเพื่อนบ้านต่างวัยที่อยู่ห่างกันเพียงรั้วกำแพงกั้น เวลาจะพัดพาคนสองคนให้กลับมารักกันยังไง ขอฝากคุณอาหมอข้างบ้านอย่างภพดนัย กับเด็กสาวผู้หลงใหลในตัวคุณอาอย่างชนิศาไว้ด้วยนะคะ

“เมื่อรักเร้นเลยซ่อนรักไว้ริมรั้ว

เก็บกับตัวแอบรักไว้ไม่ให้เห็น

รักเจ้าเอ๋ยเคยเวียนอยู่ทุกเช้าเย็น

ซ่อนรักเร้นเพราะรักร้างเพียงข้างเดียว”

อาภพ x นิดหน่อย

      “บอกอาทีนิดหน่อย สามปีที่ไม่ได้เจอกันคิดถึงอาบ้างหรือเปล่า” คนถูกถามพยักหน้าเขาถึงยิ้มออกมาแล้วพูดต่อด้วยแววตาที่มันดูลุ่มลึกขึ้น “อาให้โอกาสแล้วนะ ให้โอกาสไปมองคนอื่น ไปมีแฟน คิดว่าพอเข้ามหาวิทยาลัยนิดหน่อยคงโตขึ้น โลกกว้างขึ้น ได้เจอคนเยอะขึ้น จนอาจจะเลิกปลื้มอาข้างบ้านคนนี้ไปแล้วก็ได้ บอกอาสิว่าลืมอาไปแล้วหรือเปล่า” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะอดใจไม่ไหวยกมืออุ่นนั้นมาลูบแก้มนุ่มเนียนใส ชนิศาส่ายหน้าเบาๆ

     “นิดหน่อยไม่เคยลืมอาภพเลยค่ะ แล้วนิดหน่อยก็ไม่เคยมีแฟน” เธอตอบออกไปตรงๆ

     “ดีมากครับ น่ารักมาก” พูดพลางดึงเธอเข้ามากอด “ถือว่าอาให้โอกาสแล้วนะ แต่นิดหน่อยก็ปล่อยมันผ่านไปแล้ว ไม่มีโอกาสที่สองที่อาจะให้อีก” เขาผละตัวออกมาจ้องมองตาแป๋วๆ ของเธออีกครั้ง “เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ ดวงตาคู่นี้จะมองได้แค่ผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้นตกลงไหม”

     “ค่ะ” ชนิศาตอบแผ่วเบา เขินจนแทบจะมุดหายลงไปในที่นอนทว่าเขากลับใช้มือตรึงใบหน้าเธอเอาไว้ก่อนจะกระซิบลงมาแทบจะติดกับริมฝีปากบาง

     “แล้วปากนี้ก็จะเป็นของอาคนเดียวเข้าใจตรงกันนะ” เธอไม่ได้รับปากออกไปเพราะเขาไม่ได้ให้สิทธิ์นั้น ริมฝีปากของชายหนุ่มวางทาบทับลงมาก่อนจะมอบจูบแรกให้อย่างดูดดื่มที่สุด